شب شد و پیر رفوگر ناله کرد

کای خوش آن چشمی که گرم خفتن است

چه شب و روزی مرا، چون روز و شب

صحبت من، با نخ و با سوزن است

من بهر جائی که مسکن میکنم

با من آنجا بخت بد، هم مسکن است

چیره شد چون بر سیه، موی سپید

گفتم اینک نوبت دانستن است

نه دم و دودی، نه سود و مایه ای

خانهٔ درویش، از دزد ایمن است

برگشای اوراق دل را و بخوان

قصه های دل، فزون از گفتن است

من زبون گشتم بچنگال دو گرگ

روز و شب، گرگند و گیتی مکمن است

ایستادم، گر چه خم شد پشت من

اوفتادن، از قضا ترسیدن است

گر نهم امروز، این فرصت ز دست

چاره ام فردا به خواری مردن است

سر، هزاران دردسر دارد، سر است

تن، دو صد توش و نوا خواهد، تن است

دل ز خون، یاقوت احمر ساخته است

من نمیدانستم اینجا معدن است

جامه ها کردم رفو، اما به تن

جامه ای دارم که چون پرویزن است

اینهمه جان کندن و سوزن زدن

گور خود، با نوک سوزن کندن است

هر چه امشب دوختم، بشکافتم

این نخستین مبحث نادیدن است

چشم من، چیزی نمی بیند دگر

کار سوزن، کار چشم روشن است

دیده تا یارای دیدن داشت، دید

این چراغ، اکنون دگر بی روغن است

چرخ تا گردیده، خلق افتاده اند

این فتادنها از آن گردیدن است

آنچه روزی در تنم، دل داشت نام

بسکه سختی دید، امروز آهن است

بس رفو کردم، ندانستم که عمر

صد هزارش پارگی بر دامن است

گفتمش، لختی بمان بهر رفو

گفت فرصت نیست، وقت رفتن است

خیره از من زیرکی خواهد فلک

کارگر، هنگام پیری کودن است

دوش، ضعف پیریم از پا فکند

گفتم این درس ز پای افتادن است

ذره ذره هر چه بود از من گرفت

دیر دانستم که گیتی رهزن است

نیست جز موی سپیدم حاصلی

کشتم ادبار است و فقرم خرمن است

من به صد خونابه، یک نان یافتم

نان نخوردن، بهتر از خون خوردن است

دشمنان را دوستتر دارم ز دوست

دوست، وقت تنگدستی دشمن است

هر چه من گردن نهادم، چرخ زد

خون من، ایام را بر گردن است

خسته و کاهیده و فرسوده ام

هر زمانم، مرگ در پیراهن است

ارزش من، پاره دوزی بود و بس

این چنین ارزش، بهیچ ارزیدن است

من نه پیراهن، کفن پوشیده ام

این کفن، بر چشم تو پیراهن است

سوزنش صد نیش زد، این خیرگی

دستمزد دست لرزان من است

بر ستمکاران، ستم کمتر رسد

این سزای بردباری کردن است